سخنرانی نکردن

“برادرت نمی خواست به تو صدمه بزند. اون داشت بازی می کرد و خیلی تصادفی به تو خورد. بهتره به جای کتک زدن با او حرف بزنی. اگه اونو کتک بزنی، فقط وضعیت رو خراب تر کردی.

اگه بچه های بزرگتر مدرسه تو را می زدند، خودت چه حالی پیدا می کردی؟برادرت هم، از اینکه تو کتکش بزنی همین حالو داره. به جای اینکه اونو کتک بزنی، می تونستی به او بگی که از دعوا و کتک کاری خوشت نمی یاد و دوست نداری اونو بزنی.

کار دیگه ای هم می تونستی بکنی. می تونستی از اونجا بری و با این کارت نشون بدی که از رفتار اون خوشت نیومده. اگه هم دوست داری با او دعوا کنی، مسئله ای نیست. می تونیم یه مسابقه ی کشتی راه بیاندازیم و یا می تونی دستکش بوکس بپوشی و با او بوکس بازی کنی.

خیلی هم بد نیست که یاد بگیری چطور از خودت دفاع کنی. اما دعوا کردن با برادرت اصلا کار درستی نیست. هر دوی شما خوب می دونید چطور با هم حرف بزنید. هر وقت هم مشکلی براتون پیش اومد، خودم حلش می کنم. خوب دیگه برادرت رو نزنی، باشه!”

اگرچه پند و نصیحت های شما خیلی خوب است، اما تا وقتی خود بچه ها نخواهند به حرف های شما گوش دهند،این همه پند و موعظه فایده ای ندارد و باعث می شود بچه ها عصبانی تر شده و بیشتر در مقابل خواسته های شما مقاومت کنند.

جهت تربیت بهتر فرزند خود می توانید از مطالب تربیتی سایت استفاده کنید.

ارادتمند شما ، محمد مهدی زمان وزیری، مدرس تربیت کودک