خواسته های فرزندان:
خواسته های فرزندان از والدین برای اینکه در زندگی به چیزهای بیشتری برسند اشکالی ندارد. بیشتر اوقات وقتی کودکان به آنچه می خواهند نمی رسند، احساس گناه می کنند و فکر می کنند کاری که انجام داده اند، اشتباه بوده و آن ها انسان های مغروری هستند.
والدین دوست دارند که خیلی زود به فرزندشان یاد بدهند قدر همان چیزهایی را که دارند، بدانند و به آن ها اجازه نمی دهند خواسته های بیشتری داشته باشند. والدین در مقابل خواسته های فرزندان و وقتی آن ها چیز بیشتری می خواهند، سریع به او می گویند: ” قدر همین چیزی را که الان داری، بدون.”
اما بچه ها معنی این جمله را نمی فهمند. ما انتظار نداریم که معنی آن را بفهمند چون خود ما بزرگترها نیز گاهی اوقات نمی دانیم که چقدر باید از چیزی داشته باشیم. مگر اینکه خیلی گستاخانه عمل کنیم تا بفهمیم چه مقدار کافی است. پس اگر کودکان در فهمیدن واژه ی “کافی است”مشکل دارند، چطور می توان از آن ها انتظار داشت معنی این واژه را بفهمند.
مهارت های تربیتی:
مهارت های تربیتی جدید، به کودکان یاد می دهد که چگونه می توانند مؤدبانه از دیگران درخواست کنند و به آنچه می خواهند، برسند.
از طرفی دیگر با فراگیری مهارت های تربیتی ، والدین نیز یاد می گیرند چطور می توانند به درخواست ها و خواسته های فرزندان خود جواب رد بدهند و نه بگویند. بدون اینکه آن ها دلخور شوند.
فرزندان نیز به راحتی خواسته های خود را مطرح می کنند. چون می دانند کسی آن ها را مسخره نخواهد کرد و آن ها شرمنده نخواهند شد. آن ها همچنین یاد می گیرند که وقتی چیزی را می خواهند، ضرورتا نباید به آن چیز برسند و خواسته ی آن ها عملی شود.
اگر کودکان نتوانند آزادانه خواسته های خود را مطرح کنند، هیچ وقت نمی فهمند که کدام خواسته ی آن ها منطقی است و می توانند به آن برسند و به کدام خواسته نمی توانند برسند. علاوه بر این مطرح شدن خواسته های فرزندان باعث می شود کودکان بتوانند مهارت های ارتباطی را نیز بیاموزند.
اثرات مهارت های ارتباطی ضعیف در بزرگسالی:
بسیاری از بزرگترها از این لحاظ هنوز چندان رشد نکرده و مهارت های ارتباطی ضعیفی دارند. و وقتی چیزی از کسی می خواهند، تا زمانی که مطمئن نباشند که پاسخ طرف مقابل به درخواست آن ها مثبت است، از او چیزی نمی خواهند.
این گونه افراد وقتی طرف مقابل به خواسته ی آن ها جواب رد بدهد نیز یا به راحتی حرف او را قبول می کنند و این ماجرا را فراموش می کنند، و یا خیلی عصبانی می شوند. در مواقعی نیز خودشان را سرزنش می کنند.
به فرزندان اجازه دهید خواسته های خود را مطرح کنند:
اگر به کودکان اجازه دهیم خواسته های خود را مطرح کنند، مهارت ارتباطی در آن ها شکوفا می شود. و آن ها همیشه می توانند خواسته های خود را به نحو احسن بیان کنند. و وقتی بزرگتر شدند از شنیدن پاسخ منفی به خواسته های خود ناراحت نمی شوند.
کودکان با گفتن خواسته های خود به شما، مهارت های ارتباطی را نیز می آموزند. و شما را تشویق می کنند خواسته های آنان را برآورده سازید.
اما به یاد داشته باشید که برآورده کردن خواسته های کودکی که می داند چطور باید خواسته های خود را مطرح کند، با لوس کردن آن ها خیلی با هم فرق دارد.
والدین باید همیشه مراقب باشند تا وقتی فرزندشان از آن ها چیزی می خواهند حد و مرز را برای آن ها مشخص کنند و تصمیم گیرنده نهایی همیشه خودشان باشند.
نحوه ی صحیح مطرح کردن خواسته ها:
اگر به فرزندتان اجازه دهید خواسته های خود را مطرح کند و چیزهای بیشتری از شما بخواهد، شما به او مسیر زندگی را نشان می دهید و او فکر می کند فردی قوی است.
امروزه زنان بسیاری در جامعه ما فکر می کنند که قدرت و اراده ی انجام هیچ کاری را ندارند. چون والدین شان به آن ها اجازه ی حرف زدن و مطرح کردن خواسته های شان را نداده اند.
آن ها یاد گرفته اند که بیشتر به خواسته های دیگران فکر کنند و وقتی به خواسته های خودشان نمی رسند، شرمنده شوند.
بنابراین یکی از مهارت های مهمی که پدران و مادران باید به فرزند خود یاد بدهند، نحوه ی درخواست کردن و مطرح کردن خواسته هایشان است.
بسیاری از افراد این مسئله را هیچ وقت یاد نگرفته اند. آن ها فکر می کنند که اگر از کسی چیزی را می خواهند باید ابتدا خودشان به آن فرد چیزی بدهند. و امیدوار باشند که او نیز به خواسته ی آن ها توجه کند.
این دسته از افراد هنوز نمی دانند که چطور از طرف مقابل خود چیزی بخواهند.این کار آن ها باعث می شود که نتوانند مستقیما خواسته های خود را مطرح کنند و در زندگی و روابط اجتماعی شان همیشه ناکام می مانند.
اشتباه اکثر مادران هنگام برخورد با مشکل فرزندشان :
اشتباه اکثر مادران این است که از فرزندشان خیلی سوال می پرسند. پسرها در این گونه مواقع، از جواب دادن طفره می روند. وقتی آن ها راه حلی را برای حل مشکل به وجود آمده فرزندشان ارائه می دهند، بدون اینکه فرزندشان از او کمکی خواسته باشد ، آن ها از قبول کردن حرف مادرشان سر باز می زنند.
این مسئله به خصوص در مورد پسرها صدق می کند. زمانی که آن ها درگیر حل مشکلی هستند و احساس یاس و نا امیدی می کنند، اصلا دوست ندارند کسی بیاید و به آن ها بگوید چگونه باید مشکل شان را حل کنند و یا چه کاری از او ساخته است.
مثلا وقتی پسری به خاطر نمره بدش در امتحان ناراحت است، مادرش به او می گوید: “پسرم فکر می کنم اگه وقت امتحانات کمتر تلویزیون می دیدی و بیشتر درس می خوندی، می تونستی نمره ی بهتری بگیری.
هوش تو خوبه ولی از اون استفاده نمی کنی .” شاید به نظر برسد که مادر این پسر خیلی به او توجه می کند، اما نه، این طور نیست. و عکس العمل پسر در مقابل حرف های مادرش سکوت است.
او به مادرش نمی گوید که چه مشکلی دارد. مادر آن پسر بدون اینکه او خواسته باشد، او را نصیحت میکند. و با این کار، پسرش حس می کند که مادرش به او اعتماد ندارد و فکر می کند پسرش نمی تواند مشکلش را حل کند.
امیدوارم با به کارگیری این مطلب تربیتی و تکنیک های کاربردی که در کارگاه ها خدمتتان ارائه می‌دهم از تربیت فرزندتان لذت ببرید.
