کارگاه انعطاف‌پذیری | محمد مهدی زمان وزیری

هنگامی که یک عامل استرس‌زا را تجربه می‌کنیم، این امر باعث ایجاد مجموعه‌ای از حوادث در مغز می‌شود که برای کمک به ما در مقابله با این عوامل استرس‌زا طراحی شده است. یک سری واکنش‌های شیمیایی اتفاق می‌افتد. بدن ما مملو از آدرنالین و همچنین هورمون استرس، کورتیزول است.

این هورمون‌ها بدن ما را برای مقابله با یک تهدید جسمی آماده می‌کنند. با پمپاژ سریع خون به دست و پاها، ضربان قلب ما افزایش می‌یابد تا بتوانیم فرار کنیم. سیستم گوارش ما کند می‌شود تا انرژی گران‌بهای بدن ما را برای مقابله با آن مصرف نکند و قشر پیشانی ما – ناحیه مغز ما که مسئول استدلال و تفکر بالاتر است، به طور موقت خاموش می‌شود. این زمان فکرکردن نیست، زمان بازیگری است.

مشکل البته این است که اغلب عوامل استرس‌زا که فرزندان ما با آن روبرو می‌شوند تهدیدهای جسمی کوتاه‌مدت نیستند. هیچ حیوان وحشی در جنگل وجود ندارد که آنها برای فرار از آن نیاز به استرس داشته باشند.

بنابراین مغز در خاموش‌کردن پاسخ استرس دچار مشکل می‌شود و سیستم لیمبیک بدوی‌تر – ناحیه‌ای از مغز که آمیگدالت یا سیستم کنترل عاطفی را در خود جای‌داده است – همچنان کنترل می‌شود.