کودکان خیلی حساس

ما باید به کودکان حساس و زود رنج بفهمانیم که ان ها تنها کسانی نیستند که از مشکلاتشان رنج می برند. همه ی انسان ها، مشکلاتی دارند.

وقتی این نوع کودکان با شما مخالفت می کنند، شما باید با آن ها همدردی کنید. مثلا به ان ها بگویید:”می دونم که ناراحت هستی. تو می خواهی این کار رو بکنی و من از تو می خواهم اونجا بری .”اگر از این دسته از بچه ها حمایت کنیم، آن ها دست از لجبازی و مخالفت با شما بر نمی دارند.

اگر با آن ها همدردی نکنید، آن ها فکر می کنند قربانیانی سرخورده و مایوس هستند. کودکان حساس دوست دارند در مورد مشکلاتشان فکر کنند ولی اگر کسی به ان ها توجه نکند، آن ها غرق در آن مشکل می شوند و مرتب خودشان را سرزنش می کنند.

شما باید به این دسته از بچه ها بفهمانید که ابراز احساسات بد ،چندان هم بد نیست. آن ها برای حل مشکلات روحی و روانی خود، در مقایسه با دیگر بچه ها به دقت بیشتری نیاز دارند؛ ولی اگر گوش شنوایی به درددل های آن ها گوش دهد، آن ها بهتر می توانند با مشکلاتشان کنار بیایند.

اگر والدین نسبت به این دسته از بچه ها بی توجه باشند و فکر کنند کودک آن ها از نظر رفتاری مشکلی دارد، وضعیت را پیچیده تر می کنند.

وقتی پای حرف های این دسته از بچه ها می نشینید، کمی ان ها را تنها بگذارید و به ان ها اجازه دهید حالشان بهتر شود و وقتی حالشان بهتر شد، خیلی به ان ها گیر ندهید و نگویید چقدر عوض شدی.

شما باید به گونه ای با کودک خود رفتار کنید که او بفهمد خلق و خویش کاملا طبیعی است. و با بچه های دیگر فرقی ندارد. هرگز سعی نکنید به او بفهمانید که با بقیه فرق دارد و کارش اشتباه بوده. بلکه سعی کنید به او بگویید در هر حالی، از او حمایت می کنید و او بچه ی خوبی است.

کودکان حساس  بیشتر اوقات دوست ندارند سریع با کسی دوست شوند. دوست پیدا کردن برای ان ها کاری زمان بر است و در مقایسه با دیگر بچه ها کمی دیرتر دوست پیدا می کنند. والدین باید به ان ها این فرصت را بدهند تا با افراد بیشتری آشنا شوند و با آن ها دوست شوند.

اینگونه والدین، میتوانند به بچه هایشان یاد بدهند که ناراحتی ها و مشکلات زندگی را بپذیرند و با ان ها کنار بیایند. آن ها همچنین با این کار خود می توانند به بچه هایشان بیاموزند که چطور دیگران را به خاطر اشتباهاتشان ببخشند. وقتی نیازهای درونی این دسته از بچه ها برطرف می شود، استعدادهای آن ها نیز شکوفا می شود.