هر کودک مشکلات رفتاری خاص خود را دارد.

مشکلات فرزندان با هم متفاوت است و خاص خودشان است.

کودکان وقتی به این دنیا می آیند، فطرتا پاک و معصوم هستند، اما با چالش هایی در زندگی مواجه می شوند و در عین حال مشکلات فرزندان با هم متفاوت است. ما به عنوان والدین باید به آنان کمک کنیم تا از پس این مشکلات و ناهنجاری های رفتاری برآیند و آن ها را حل کنند.

خود من ( محمد مهدی زمان وزیری) سه برادر دارم. علی رغم اینکه همه‌ی ما در یک خانواده بزرگ شدیم و پدر و مادرمان یکی بودند، ولی اکنون انسان های کاملا متفاوتی هستیم و اصلا شباهتی به هم نداریم.

ما به عنوان والدین ، فقط می توانیم به فرزندانمان کمک کنیم تا استعداد هایشان را شکوفا سازند، اما نمی‌توانیم در مشکلات رفتاری کودکان و شخصیتی آن ها تغییری ایجاد کنیم، بنابراین با این دیدگاه به جای اینکه سعی کنیم آن ها را تغییر و یا مشکلات فرزندان خود را حل کنیم، باید سعی کنیم کمتر نگران باشیم. اگر به فرزندان خود اعتماد داشته باشیم، می توانیم هم به خودمان و هم به آن ها بیشتر کمک کنیم.

با این کارها می توانیم به فرزندانمان اجازه دهیم، خود واقعی شان باشند و بتوانند در مقابل چالش های زندگی عکس العمل های مناسبی از خودشان نشان دهند. اگر والدین به فرزندانشان اعتماد کنند و خونسرد باشند، فرزندانشان نیز بیشتر به خودشان تا والدینشان و جهان خارج اعتماد می کنند.

سرنوشت فرزندان ما از قبل رقم خورده است. اگر والدین نسبت به فرزندانشان چنین دیدگاهی داشته باشند، دیگر همیشه نگران آنها نیستند و خود را به خاطر تک تک مشکلات فرزندان خود مسئول نمی‌دانند. اگر به جای اینکه بپذیریم که بچه‌ی ما نیز مثل همه‌ی بچه های دیگر مشکلات و چالش هایی دارند، مدام به فکر این باشیم که چه کاری برای مشکلات فرزندان از دستمان برمی آید و اینکه خود او باید چه کار کند فقط وقت و انرژی خود را به هدر می دهیم. وظیفه‌ی ما به عنوان والدین آنها فقط این است که به فرزندمان اجازه دهیم با مشکلاتشان کنار بیایند.

کودکان موجودات منحصر به فردی هستند و استعدادها و مشکلات رفتاری کودکان نیز با یکدیگر کاملا متفاوت است و ما نمی توانیم ذات آن ها را عوض کنیم. تنها کاری که از دست ما بر می آید این است که زمینه را برای رشد و شکوفایی آن ها آماده کنیم. 

هر وقت به این فکر می کنیم که از فرزندمان کار ناشایستی سر زده است باید به خاطر آوریم که فرزندان ما از بهشت آمده اند. آن ها موجودات معصومی هستند. ما باید آن ها را همین طور که هستند قبول کنیم. آن ها سرنوشت و چالش های مخصوص به خودشان را دارند. آن ها از یک سو به ما نیاز دارند و از سوی دیگر باید به دنبال سرنوشت خودشان باشند. موانع و مشکلات پیش روی فرزندان برای شکوفا شدن و رشد کردن آن ها ضروری هستند. مشکلاتی که کودکان در زندگی با آن مواجه می شوند باعث می شود آن ها بتوانند از حمایت والدین خودشان برخوردار شده، به آن ها تکیه کنند و به رشد شخصیتی خود برسند.

بچه ها از یک سو به کمک ما نیاز دارند و از سوی دیگر باید مستقل بوده و به دنبال سرنوشت خود بروند.

باید این مسئله را قبول کنیم که همه ی بچه ها در دوران رشد خود با مشکلات و چالش های متفاوتی روبرو می شوند، آنها با پذیرش محدودیت هایی که از جانب والدنیشان اعمال می شود می توانند در زندگی شان موفق شوند.

اگر هیچ گاه برای رسیدن به خواسته های خود، جلوی حرف زور نایستند، پس چگونه می توان انتظار داشت آن ها بتوانند مستقلا راه خود را پیدا کنند و به تنهایی تصمیم بگیرند. بنابراین می توان گفت که چالش ها و مشکلات زندگی نه تنها اجتناب ناپذیرند و ما گریزی از آن ها نداریم، بلکه جزء ضروریات زندگی ما نیز می باشند.

وظیفه ی ما به عنوان والدین این نیست که از آن ها در مقابل مشکلات و چالش های زندگی محافظت کنیم، بلکه برعکس باید بگذاریم آن ها خودشان با مشکلات مواجه شوند و ما در این مسیر به آن ها کمک کنیم.

اگر شما همیشه مسئولیت مشکلات فرزندان را به دوش بکشید و مشکلات آن ها را برایشان حل کنید، آن ها هیچ به توانایی ها و استعدادهای ذاتی خود پی نمی برند. 

مشکلات و موانعی که فرزندان ما، در زندگی شان تجربه می کنند آن ها را قوی و استوار می سازند و باعث رشد و شکوفایی آنان می شوند.

فرزندان ما شبیه پروانه هستند، آن ها برای خارج شدن از پیله شان، باید خیلی تلاش کنند، اما اگر شما به آن ها کمک کنید و پیله شان را پاره کنید تا زودتر از پیله خارج شوند، آن ها می میرند.

پروانه ها با تلاشی که برای پاره کردن پیله شان می کنند، درواقع بال های خود را قوی می کنند و اگر در خارج شدن از پیله تلاش نکنند، هیچ وقت نمی توانند پرواز کنند و می میرند. فرزندان ما نیز همین طور هستند، اگر می خواهیم آن ها بال هایشان را باز کنند و در این دنیا پرواز کنند، باید خودشان تلاش کنند و ما از آن ها حمایت کنیم.

فرزندان ما برای این که بتوانند مشکلات زندگی شان را حل کنند باید از پشتوانه‌ی حمایت و عشق و عاطفه ی ما برخوردار باشند. اما اگر ما این علاقه و حمایت را از آنان دریغ کنیم، مشکلات فرزندان ما بیشتر می شود و حتی ممکن است آن ها را تا مرز جنون و هنجارهای اخلاقی بکشانند. بنابراین وظیفه ی والدین این است که از فرزندان به نحوی حمایت کنند که آنها از لحاظ روحی و روانی افرادی سالم و قوی بار بیایند. اگر در کار آن ها مداخله کنیم و همه چیز برایشان به آسانی حل شود و آن ها با مشکلی مواجه نشوند، در واقع فرزندان مان را افرادی ضعیف بار می آوریم.

از طرف دیگر اگر به فرزندمان خیلی سخت بگیریم و به مشکلات فرزندان خود بی توجه باشیم و اصلا به آن ها کمک نکنیم، آن ها را از محبت و حمایت خود محروم می سازیم. بچه های ما نمی توانند همه ی کارهای خود را به تنهایی و بدون کمک ما انجام دهند و نمی توانند بدون کمک ما مهارتهای لازم برای یک زندگی موفق را بیاموزند.

از تربیت فرزند خود لذت ببرید.

دوستدار شما، محمد مهدی زمان وزیری