نقش توجه والدین
یکی از پذیرفته‌شده‌ترین نظریه‌هایی که در پس مزیت هوشی فرزندان اول وجود دارد، افزایش توجه و تعامل آنها از والدین است. هنگامی که یک زوج اولین فرزند خود را به دنیا می آورند، معمولاً بیشتر انرژی خود را بر ارائه بهترین مراقبت ممکن متمرکز می کنند و اطمینان حاصل می کنند که کودک در یک محیط سالم و محرک رشد می کند. والدینی که برای اولین بار بار می‌آیند، اغلب برای مشارکت دادن فرزندشان در فعالیت‌های آموزشی تلاش زیادی می‌کنند، و این می‌تواند پایه و اساس رشد شناختی را ایجاد کند.
فرزند اول نیز از تازگی تک فرزند بودن بهره می برد. والدین اغلب وقت و انرژی بیشتری برای سرمایه گذاری روی فرزند اول دارند زیرا حواس پرتی کمتری وجود دارد. این توجه اضافی می تواند به روش های مختلفی مانند خواندن کتاب های بیشتر برای کودک، درگیر شدن در مکالمات تحریک کننده و شرکت در فعالیت های ساختارمندتر که باعث رشد شناختی می شود، ظاهر شود.
در نتیجه، فرزند اول ممکن است ظرفیت شناختی بیشتری داشته باشد که می تواند به ضریب هوشی بالاتر آنها کمک کند.
رشد شناختی و تجربیات اولیه
توجه به این نکته ضروری است که تجربیات اولیه یک فرزند اول می تواند تأثیر عمیقی بر رشد شناختی آنها داشته باشد. در چند سال اول حیاتی زندگی، مغز کودک به سرعت در حال توسعه و ایجاد ارتباطات عصبی است.
تعاملات کودک با مراقبان خود در این دوران برای رشد مغز ضروری است. فرزندان اول اغلب تجربیات اولیه زیادی را تجربه می کنند که رشد شناختی را تقویت می کند.
آنها ممکن است مورد توجه بیشتر یک به یک قرار گیرند که منجر به مهارت های زبانی بهتر، توانایی های حل مسئله و رشد فکری عمومی می شود.
این واقعیت که فرزند اول در این سال‌های شکل‌گیری کانون توجه بیشتر والدین است، به این معنی است که آنها بیشتر درگیر فعالیت‌هایی هستند که باعث رشد فکری می‌شوند.
در مقابل، کودکان کوچکتر در خانواده ممکن است به همان سطح از توجه بی‌نظیر دریافت نکنند. با آمدن خواهر و برادرهای بعدی، زمان و انرژی والدین کاهش می یابد، که می تواند بر میزان تحریک شناختی کودکان کوچکتر تأثیر بگذارد.
این تفاوت در توجه ممکن است به شکاف هوشی خفیف مشاهده شده بین فرزندان اول و فرزندان بعدی کمک کند.
دینامیک خواهر و برادر
پویایی بین خواهر و برادر نیز در رشد شناختی هر کودک نقش دارد. فرزندان اول اغلب نقش رهبری را در خانواده بر عهده می گیرند. آنها ممکن است به مراقبت از خواهر و برادر کوچکتر کمک کنند، به عنوان الگو عمل کنند و احساس مسئولیت را در خود پرورش دهند. این نقش ها به مهارت های شناختی و عاطفی نیاز دارند که می توانند رشد فکری را تقویت کنند.
از سوی دیگر، کودکان کوچکتر اغلب با مشاهده خواهر و برادر بزرگتر خود یاد می گیرند. آنها ممکن است مانند خواهر و برادر بزرگ‌ترشان فرصت‌هایی برای توسعه ویژگی‌های رهبری یا شرکت در فعالیت‌های چالش‌برانگیز فکری نداشته باشند.
این تفاوت در تجربیات می تواند به اختلاف در نمرات IQ کمک کند. علاوه بر این، حضور خواهر و برادر کوچکتر می‌تواند از طرق دیگری بر رشد شناختی فرزند اول تأثیر بگذارد.
به عنوان مثال، فرزندان اول ممکن است از محیط های ساختارمندتر و منظم تر بهره مند شوند، که می تواند به سطوح بالاتر عملکرد شناختی کمک کند.
در مقابل، خواهر و برادرهای کوچکتر ممکن است به دلیل رقابت با زمان و منابع والدین، کمتر احتمال دارد که همان سطح ساختار و سازگاری را تجربه کنند.
تأثیر انتظارات والدین
عامل دیگری که ممکن است ضریب هوشی بالاتر فرزندان اول را توضیح دهد، نقش انتظارات والدین است.
والدینی که برای اولین بار به دنیا می آیند اغلب انتظارات زیادی از فرزند اول خود دارند. آنها معمولا انگیزه بیشتری دارند تا اطمینان حاصل کنند که کودک در همه زمینه ها از جمله فعالیت های فکری برتر است. والدین ممکن است فرزند اول خود را در فعالیت های
فوق برنامه مختلف، از کلاس های زبان گرفته تا آموزش موسیقی، ثبت نام کنند، همه با هدف ارائه آموزش کامل به کودک. این انتظار افزایش یافته می تواند به رشد شناختی فرزند اول کمک کند، زیرا آنها تشویق می شوند تا این انتظارات را برآورده کنند یا از آنها فراتر روند.
