چالش‌های اجتماعی فرزندان

اغلب والدین معتقدند فرزندشان به دنبال یافتن دوستان جدید است. بسیاری از والدین  برای کمک به فرزندان خود برای برقراری ارتباط با همسالان، اقدامات مختلفی انجام داده‌اند؛ از ترتیب دادن بازی‌های گروهی و ثبت‌نام در فعالیت‌های جدید گرفته تا اجازه استفاده از شبکه‌های اجتماعی برای ایجاد روابط جدید. 

با این حال، دلایل متعددی برای دشواری کودکان در برقراری دوستی وجود دارد.برخی کودکان به دلیل خجالتی بودن، مشکلات جسمی یا اجتماعی، و یا عدم وجود زمان کافی برای معاشرت با دیگران دچار مشکل می‌شوند. به‌ویژه در میان کودکان بزرگ‌تر، دوستان ثابت و قدیمی نیز می‌توانند مانعی برای ایجاد ارتباطات جدید باشند.

نحوه کمک والدین در ایجاد دوستی‌ها

یکی از سوالات مهم این است که والدین چگونه می‌توانند به فرزندان خود در ایجاد دوستی‌های جدید کمک کنند، بدون اینکه بیش از حد در امور آنها دخالت کنند؟  دوستی‌ها و نحوه برقراری ارتباط کودکان امروزه به دلیل پیشرفت تکنولوژی بسیار متفاوت از گذشته شده است.  که والدین دیگر همانند گذشته به طور مستقیم با دوستان فرزندان خود یا والدین آنها در ارتباط نیستند. 

بنابراین، والدین باید به دنبال فرصت‌هایی برای ایجاد محیط‌ های اجتماعی باشند که در آن کودکان بتوانند با دیگران ارتباط برقرار کنند.  ثبت‌نام کودکان در فعالیت‌های ساختارمند مانند ورزش‌ها یا هنرهای خلاقانه می‌تواند به ایجاد دوستی‌ها کمک کند. داشتن علایق مشترک با همسالان می‌تواند فرآیند برقراری دوستی را تسهیل کند.

با این حال، والدین باید نقش نظارتی خود را تا حد ممکن کاهش دهند و اجازه دهند کودکان به طور مستقل روابط اجتماعی خود را مدیریت کنند. آموزش مهارت‌هایی مانند مهربانی و همدلی و شوخ طبعی و انعطاف پذیری به کودکان از جمله ابزارهای مهمی است که والدین می‌توانند در اختیار فرزندانشان قرار دهند.

راهکارهای عملی برای والدین

در این زمینه،به والدین پیشنهاد میشود که از استراتژی‌های زیر برای کمک به فرزندانشان استفاده کنند:

مدل‌سازی روابط دوستانه سالم: کودکان از مشاهده روابط دوستانه و مثبت والدین خود درس می‌گیرند. اگر والدین روابطی داشته باشند که پر از حمایت و شادی باشد، فرزندان نیز به دنبال چنین روابطی خواهند بود.

آموزش تاب‌آوری عاطفی: تغییر یا پایان یافتن دوستی‌ها بخشی طبیعی از زندگی است. والدین باید فرزندان خود را تشویق کنند که احساساتشان را درباره این تغییرات به درستی بیان کنند و  با تقویت عزت نفس به آنها یادآوری کنند که از دست دادن یک دوست به معنای کم‌ارزش بودن آنها نیست.

پرهیز از پیش‌داوری‌ها: والدین ممکن است ناخودآگاه ترجیحات یا تعصبات خود را در مورد اینکه فرزندشان با چه کسانی دوست شود، به او منتقل کنند. با این حال، با این حال پیشنهاد میشود  که والدین به کودکان اجازه دهند که خودشان دوستانشان را انتخاب کنند و از تعصبات جلوگیری کنند. 

اهمیت ایجاد فضایی برای گفتگوهای باز

در حالی که اجازه دادن به کودکان برای ایجاد و مدیریت روابط دوستی خود اهمیت دارد، اما والدین باید همیشه از طریق نظارت غیرمستقیم در جریان امور قرار گیرند. 

اگر فرزندتان در ابراز احساسات خود مشکل دارد، می‌توانید از سوالات باز استفاده کنید؛ سوالاتی مانند: «چه چالش‌هایی در دوستی‌های خود تجربه کرده‌ای؟» یا «آیا دوستی تا به حال چیزی گفته که تو را ناراحت کرده باشد؟» این نوع سوالات به فرزندان کمک می‌کند تا درباره مسائل خود با شما صحبت کنند و والدین نیز از طریق این مکالمات می‌توانند به فرزندان خود کمک کنند تا راه‌های مقابله با مشکلات دوستی را یاد بگیرند. 

دوستی‌های مجازی و نکات ایمنی

در دنیای امروز، بسیاری از کودکان از طریق شبکه‌های اجتماعی روابط جدیدی برقرار می‌کنند. در این زمینه،  توصیه میشود که والدین به فرزندان خود درباره ایمنی آنلاین آموزش دهند. بر اهمیت آموزش به کودکان درباره مرزهای شخصی و ایمنی در دنیای آنلاین تأکید میشود. کودکان باید بدانند که نه همه چیز و نه همه افراد در اینترنت همان‌گونه که به نظر می‌رسند، واقعی نیستند و در صورت احساس ناراحتی از هرگونه تعامل آنلاین باید فوراً کناره‌گیری کنند.

نشانه‌هایی که ممکن است نیاز به کمک حرفه‌ای باشد

اگر متوجه شدید که فرزندتان علائمی از افسردگی، انزوای اجتماعی، یا عدم علاقه به فعالیت‌هایی که پیش از این از آنها لذت می‌برد، نشان می‌دهد، ممکن است زمان آن رسیده باشد که به دنبال کمک حرفه‌ای باشید. 

 تغییرات ناگهانی در رفتار، مانند افزایش تحریک‌پذیری، غمگینی، یا افکار منفی، می‌تواند نشانه‌هایی از چالش‌های روانی باشد که نیاز به توجه ویژه دارند. همچنین، کودکانی که دچار اضطراب یا اجتناب اجتماعی می‌شوند، به کمک نیاز دارند.

به یاد داشته باشید که همه کودکان نمی‌توانند به‌طور مستقیم درباره احساس تنهایی یا ناراحتی خود صحبت کنند. والدین باید به نشانه‌های ظریف مانند تغییر در رفتارهای روزانه، یا کاهش تعاملات اجتماعی توجه کنند.